yalnızlığın çaresi öyle bir şey değil ki

''içimde hiç hoş olmayan bir his var''

keşke bu kadar çok düşünen birisi olmasaydım diyorum
bu kadar çok hisseden de
hislerim hiç güçlü olmasalardı
tüm oyunlarda yenilip
hafiza testlerinde kaybetseydim
bütün numaraları unutup
anahtarımı hiç bulamasaydım

herkes üzüldüğü zaman üzülüp
sevinince sevinen
mutluluğu uzaklarda aramayıp
kaderimi hep kabullenen bir insan olsaydım

o zaman belki de hislerimden bu kadar korkmazdım
bir sabah uyanırdım ve yine çok yemişim galiba derdim
veya üşütmüşüm
neden bu kadar enerjim düşük diye
boş boş etrafa bakıp
ben en son ne düşündüm acaba demezdim belki

annem küçükken sinirim bozuk dediğimde
bu yaşta ne siniriymiş derdi
bazen ben de ruhuma aynısını demek istiyorum
bu bedende neyin sıkıntısı bu diye
ben dünyaları değiştirecek bir insan değilim ki
neden bu kadar çok hisle doluyum
boş bir kafa benim de hakkım değil mi

lambaya bakıyorum başka bir düşünce
yere bakıyorum bir başka tuhaflık
ellerime bakıyorum eskilerden bir his
kapıya bakıyorum belki bir beklenti
ne toz ne parke ne de oje görüyor gözlerim
hep bir düşünceler kafamda

geçmiş yılları düşünüyorum
hep en huzurlu hatırladıklarım yalnız olduğum anlar
belki bir şezlongdayım denize bakıyorum
ya da bir ormanda koşuyorum amaçsızca
bir taşın üstüne oturmuş bakıyorum mesela
uzaklardaki bir körfeze
ne zaman bu taşa oturduğumda mutlu olacağım diyorum
şu an anlıyorum ki
o an kadar mutlu olmam imkansız artık

kendimle tartışmak yerine
dinlediğimde huzura eriyorum
yalnızlığa ihtiyacım yok da
ona muhtaç gibiyim
buna bir çare arıyorum belki de yıllardır
hiç farkına varmadan

bir ses yalnızlığın çaresini bulmuşlar dedi
ben bunu öyle anlamadım

ben en iyisi yine bir taşa turayım ve mutluluğu düşüneyim.

30

aslında yorgunum
insanlara 30 yaş ile ilgili sorduğum her şey
beni daha da yordu

hem bir şeylerin değişmesini istemek
hem de bulunduğum zamanın aynı kalmasını istemek
yoruyor beni
sadece yatıp tavana bakmayı da denedim
ama yine de çok hızlı geçti
tüm bitmesin dediğim dakikalar

iskelenin ucunda bir kapı olsun
ben de arada o kapıdan geçeyim
aynı kendimi bıraktığım andaki gibi
oturup sadece bakayım
sadece bakıyor gibi görünüp
aslında gittiğimi
tek ben bileyim

her zaman hayalini kurduğum
dünden razı olduğum 30 yaş
iskelede oturan beni
değiştiremedi
yine bir şey bekliyorum
ama gelmiyor gibi
hep gidiyor ama hiç gelmiyor

belki de hayatını değiştirip
başka bir ülkeye giden o adam olmalıydım
veya hayatının teklifini alan o kadın
kendini değiştirmeye inanan o insanlar

hiçbirisi ben değilim

sevgi sözcükleriyle teselli olamayan
ve hep iskelede oturmak isteyen
bir insan olmuş olabilirim
kendimi mecbur hissetmemek
tek dileğim olabilir

ne istediğimi bilmiyor olmam
ne istemediğimi bilmediğimi göstermez
bazı şeyler kendiliğinden olsun
ve beni yormasın
bunu istediğimi biliyorum

bir balkon ve bir şezlong da işimi görürdü aslında

TEKRAR

yine uzaklara bakıp aslında ne düşünmeliyim
geçmişi mi geleceğimi mi
çok eğlendiğim yaz günlerini mi
belki daha da eğlenirim dediğim günleri mi
hangisini seçsem dediğim ama
aslında hiç düşünmeden
sadece uzaklara baktığım
bir günümdeyim

herkesin benden daha iyi olduğunu
sağlıklı ve parlak
güçlü ve kuvvetli
akıllı ve şanslı
zengin ve güzel olduğunu düşündüğüm
yine de bunlara rağmen herkesin
yalnız ve mutsuz
anlamamış ve eksik
bilgisiz ve ruhsuz olduğunu görebildiğim
bir günümdeyim

kimsenin görmediği aynama bakıyorum
ve pozlara giriyorum
o an beni kim görüyor bilmiyorum
bazen ağaçlar bazen duvarlar
hatta benim gibi düşünen tüm eşyalar
konuşabilen kimse görmüyor
görebilen kimse de konuşmuyor
kulağıma fısıldıyorlar en fazla
ne kadar tatlısın diyorlar çoğu zaman
güzelsin ve akıllısın
ama fısıldayanların bana bir faydası yok
sanki bana bakan duvar daha iyi biliyor
ne istediğimi ve olduğumu


ne kadar güzel bir yaz günüydü diyorum
zaten yaşadığım o zaman da bunun farkında olarak
gelecekte bu anı çok seveceğim biliyorum
bazen ne kadar gereksiz gelse de
insanın hayatında mutlaka
uzaklara bakıp düşüneceği bir an olmalıdır
keşke o keki yeseydim
veya iyi ki yememişim
hiç fark yok
sadece kendinin bileceği bir tatlılık
açken içince mideye giden yolu hissetmek gibi
hissetmem gereken şeyler var biliyorum

enseme doğru bir rüzgar esiyor
sanırım bu sefer de beni o gördü

iyi ki o keki yemişim.

isteyince yazıyorum

saçımı taramaya başladığımda
nedense duramıyorum
özellikle de ıslaksa saçım
tüy tüy olana kadar
uçları kuruyana kadar
ne hale geldi umurumda olmadan
sürekli tarayasım geliyor


insan yapmak istediği şeyin sebebini sorgulayınca
farkına bile varmadan mutsuzlaşıyor
yaptığı şeyin bir anlamı kalmıyor
artık keyif almak için değil de
bir sonuca ulaşmak için yapıyor çünkü
zaten her şeyi vücudumuz istiyor
bir kere de sadece biz istiyoruz diye su içtik mi
sadece susayınca içiyoruz
alakasız bir zamanda zorla uyuduk mu
uykumuzun gelmesini bekliyoruz
tatile yorulunca çıkıp
biri bizi sevince
biz de onu seviyoruz
her şeyin bir nedeni olmadan
yaşamamız mümkün değil sanki


benden bir şey beklenmemesine alıştım
çünkü öyle olsun istedim
tatlı canım diye gezdim hep
böylelikle insanlar anladı
ama yine de bilmeyenler oluyor
bir şeyi istemiyorsam
yapmıyorum
yapmak zorunda bile kalsam
yapmadım kabul ediyorum
bazen o kadar istemiyorum ki
kendiliğinden olmuyor
o zaman işte diyorum
karma da benim gibi düşünüyor
kısmet nasip hayırlısı
hepsi toplanıp
bana çalışıyor sanki
çünkü ben istemiyorken
zorunluluk da kim oluyor


saçımı dakikalarca tarıyorum
kuru ıslak fark etmez
elektriklenene kadar
şekli bozulana kadar
uçları bile kırılsa umurumda değil
çünkü tarayasım geliyor

bir şeyi neden yapmak istediğime
allahın tarağı karar verecek değil çünkü.

önceden ısıtılmış 180 derece fırında yaklaşık 40-45 dakika

kek yapmayı çok severdim

çok eskiden

kafamdan tarifler uydurup

onların çok leziz olduğuna inanıp

annemi bulaşıklar içinde bırakıp

sürekli kaçardım mutfaktan

asla yapamadığım bir çeşit vardı

pandispanya

tarifi çok karışık ve zahmetliydi

kaynar suda yumurta sarısı çırpmak

gidip test çözmek gibi zor geliyordu

o hep keklerin zeus'u gibi kaldı

ben her normal kek yaptığımda

bana yukarılardan gülüyordu

pandispanya olduğumu fark ettim

kendi gözümde gördüğüm halimle

şimdi her yerin kolayca yaptığı sıkıcı hamur değil

kendime zahmetli gelen haliyle

malzemeler için fazla bulaşık gerektiren

kafa dağınıklığına fırsat vermeyen

hazır olmadan fırın kapağı açtırmayan

bir gün beklemeden kendine gelemeyen

sürekli tarife bakılan

ama bir şey anlaşılmayan

sonuçta lezzetli olması nadir gerçekleşen

bir pandispanyayım

herkesin tercihi sufle olabilirdim

sürekli takdir gören ve tercih edilen

mutlaka karın doyuran

her menüde karşıma çıkan

ama hep farklıymış gibi sunulan

görüntüsü iştah açıcı

üçüncü kaşıktan sonrası bayıcı

hepsini bitirince pişman olunan

ama yine de hep istenen

en çok sevilmeyi hakeden

mideye oturmuyormuş gibi

gelmeden önce dakikalarca aç bekletmiyormuş gibi

avantajlı bir sufle olmak

banko bir tat

hiç bana göre değil

lezzetli bir pandispanya olmasam bile

pişerken eve yayılan

mis gibi kokum yeterdi

MUTLU

               

geçen aylardan bir günde 

en son ne zaman ağladın diye sorduklarında

yıllar önce şortlarımı kaybettiğimi sanmıştım 

işte o zaman demiştim 

öncesinde de çok uzaklara bakıyor gibi düşünerek 

ne zaman olduğunu hatırlamaya çalışmıştım 

bir yaz günü şortsuz kaldım sanıp ağlamalarım geldi aklıma 

sonradan bulduğumda ise gözlerim yaşlı fakat keriz bir gülümsemeyle 

kaybolmamışlar demiştim 

bu konuşmalardan bir süre sonra 

tavşanımın öldüğünü öğrendim 

şu hayatta en çok bağlandığım tombul yuvarlağın 

kışın donarak öldüğünü söylemişti adam 

hayvanat bahçesinde tüm hayvanlar canlı kanlıyken 

sadece benim tavşanım ölmüştü 

sürekli rüyalarıma giren ve delicesine özlediğim 

tüm elbiselerimi hatta saçlarımı bile yiyen şeyi 

artık omzuma alıp ne güzel bir his diyemiyordum 

tam da akbabaların olduğu kafesin yanından geçerken 

merdivenlere oturup ağladım 

daha geçen gün en son ne zaman ağladığımı 

gökyüzüne bakarken hatırlamaya çalışan ben 

o an hayvanat bahçesinde akbabaların yanında ağlıyordum 

ve ne kadar kötü bir his olduğunu hatırlıyordum 

gözümüzden sular geliyor ve kontrol edemiyoruz 

hiç bana göre bir durum değil 

hislerim eğitimli subaylar gibi diye bilirdim 

disiplin en üst seviyede hep kalbimde 

ama bir tavşan beni mahvetti 

tüm gün ağladım 

keşke şu an tüm kıyafetlerim kaybolsa 

ama tavşanım geri gelse dedim 

sayısını bilmediğim kadar şortum var ama 

beni seven yanaklar yok artık 

kötü bir gün geçirdiğimde 

umarım hayatımdaki en kötü an budur 

ve ben artık sıramı savmışımdır diyorum 

ama asla böyle olmuyor 

zaten güvenemiyorum da 

insan bol bol sevmeli mi 

yoksa hiç sevmeden ölmeli mi 

karar veremiyorum 

sevgim asla bir şeylere yetmiyor 

bende fazlasıyla taşıyor gibi görünürken 

bir adım atıyorum 

ama aya çıkmam isteniyor 

bir şeylere çabalamadan mutlu olunmuyor 

insanların ben seviyorum hem de çok seviyorum diyip 

huzurla uyumaları ve köşelerine çekilmeleri beni mutlu etmiyor 

sanki herkes evine uyurken 

ben çalışıyorum gibi hissediyorum 

mutlu olmak kilo almak gibi 

şiştikce şişiyorsun 

ve kimse seni uyarmıyor 

en sonunda bir şeyler patlıyor 

veya tüm çıplaklığınla kalman gerekiyor 

o zaman anlıyorsun 

her mutlu oluşun sonunda aç kalmak var 

kolumdaki ize bakıyorum bazen 

yaz günlerinden kalma bir çizik 

tavşanımın tırnağının izi 

hiç anlamasa bile ve canımı da acıtsa 

onu çok sevmiştim 

hiç şikayet etmemiştim 

bana seni seviyorum dememişti 

ama varlığı yeterdi 

yokluğu bile yeterken üstelik 

mutsuz olmak mutlu olmaktan daha kolay 

bu aralar hep kolaya kaçıyorum.

uyanık

sabah uyandığımda mutsuz olmayı hiç sevmiyorum
bunun bir sürü sebebi olabilir
hasta olabilirim hava kötü olabilir parasız olabilirim
ama bunlardan hiçbirisi sabah mutsuz uyandırmaz beni
yatağımda düşündüklerim ve hissettiklerim bunlar değildir çünkü
yattığım sürece hep güzel şeyler düşünürüm
beni mutlu eden şeyleri
güzel bir hava olabilir
ya da almayı düşündüğüm yazlık bir giysi
devamında ne gelirse gelsin en azından o an mutlu olmalıyım
bazen bu o kadar iyi bir şeydir ki
uyanık olarak 1-2 saat yatarım
nedir ki daha önemli olan
güzel şeyler düşünmekten

benim için hayat sabah da mutsuzken kötüleşmeye başlar
bir sabah uyandım ve bu böyle gitmez dedimlerle değiştirdim bir çok şeyi
gözümü açmamla verdim bütün önemli kararlarımı
öğlene doğru gelen o sakinlik
aslında o kadar da önemli değilmiş hissi
asla olmadı bu kararlarımda
ilk ve son kez vazgeçtim hep
hiç pişman olmadım
sanki kendime karşı çok büyük bir iyilik yapmış gibi
günlerdir açık kalan buzdolabı kapağını kapatmış gibi
çürük yiyeceklerden artık ben sorumlu değilmişim gibi
kalkarım yataktan ciddi bir şekilde

öğlen gelen o sıcaklığın
güneşli saatlerin artık bir önemi yoktur
bunlar "en azından" tesellileri olmaktan çıkmıştır
artık mutlu olmak için teselliye ihtiyacım yoktur
çünkü bir teselliye ihtiyacım da yoktur
güneşli günler artık sadece güzel bir sabahın
mutlu uyandığım bir günün
geri kalan dakikalarda ne olucaksa olsun
iyi bir başlangıcın yanında gelen meyve sepeti gibi
zaten güzelken daha da güzel olan bir şey olarak
yanıma kar kalırlar sadece
cebime fazladan attiğım cevizler bademler gibi
enerji vermek için yanımdadır güneş
sadece tatlı canım için

sabah uyandığımda kendimden başka bir şey düşünüyorsam
ve bu beni mutsuz ediyorsa

o an herkes muz ve sadece bir tek ben mangoyum.