kreşistan

dün dünyanın en şahane annelerinden birisine kreş hayatımın bir kısmını anlatırken bunun yazılması gerektiğini farkettim.

öncelikle kreş anaokulu gibi değildir.kreşlerde gayet yatılı okul disiplini vardır.gerçi şu zamanlarda benim gittiğim gibi bir kreş kalmışmıdır bilmiyorum ve zannetmiyorum da.

kreş hayatım 40 günlükten 6 yaşıma kadar süren bir süreç.annemle babam çalıştığı ve bakacak bir dede nene gibi aile bireylerimiz olmadığı için erkenden postalanmışım.o kadar uzun gelmişti ki mezun olunca diploma gibi birşey vermişlerdi ve ben onu aldığımda anneme ''artık okuma hayatım bittiğine göre evlenebilirim dimi'' demiştim.sonra ilkokula başladığımda(bunu da yazacağım) hayatımın ilk ve en büyük hayal kırıklığını yaşamıştım.bitmemişti okul yeni başlıyordu.

ilk anım adapazarı ndaki kreşten komünist çocuğu diye atılmamdır.1 yaşında bile değilmişim sanırım o esnalarda.

sonradan anlam veremediğim şey bizim evimizde neden bana bakacak birisinin olmadığıydı.herkesin evinde dede nine vardı ama bizde yoktu.yolda gördüğüm kadınların paçasına yapışıp ağlıyor ve bizim evde kal bana bak diyordum.hergün en az bir kadını ağlatıyordum kreşe giderken.
birgün kreşten geldiğimde elimde bir adet kemik varmış.annem de bakıcıma sormuş bu nedir,kadın da öğle yemeğinde yediği tavuğun kemiği,elinden alamadık çok uğraştık ama demiş.hala yemeğe çalışıyormuşum o esnada da.ancak uyuduğumda alabilmişler yalanmaktan pırıl pırıl olmuş kemiğimi.
birgün ıspanak yerken dişim kırılmıştı ve o günden beri ıspanak yemem.yemekhane de isyan çıkarmıştım zaten.
zorla süt içirdikleri için müdirenin odasını basıp ''dayımın tüfeği var seni vurucam''demiştim.
her hafta en az 2 kez kreşten kaçıyordum.annemle babam ve tüm tarım il müdürlüğü beni arıyordu.oysa eve gidip oturuyordum genelde.
ne geldiyse de koluma geldi.lifim koptu,köprücük kemiğim kırıldı ve en son da kolum kırıldı.
tüm bulaşıcı hastalıkları itina ile geçirdim
tambirleydilikten mütevellit ağrıyan ve şişmiş boğazımdan bayılmak üzereyken bile ses çıkarmıyorken,doktorun kabakulak teşhisi koymasıyla ''kulaklarım kaba değil''diye ağlamıştım bir süre.
en sonunda yiğit isminde şişko bir çocuğun ranzanın 2 katından üzerime atlaması sonucu kolum kırık bir şekilde veda etmiştim kreşe.

kreş sayesinde en yaratık insan bile beni şaşırtmıyor,en ağır hastalık bile metabolizmamı çok sarsamıyor,hayatıma o kadar büyük bir katkısı var ki çocuğum olsa ve aynı kreş duruyor olsa yollarım tereddütsüz.
peri kızı gibi büyütülen arkadaşlarım ve benim aramdaki farkı ancak ben anlayabiliyorum bu yüzden.

uyaran adam

yıllar önce akyaka da bir adam vardı

aşırı zayıf ve sürekli yürürken gördüğüm bir insandı

adını hiç bilmiyorum

ne iş yapar bir fikrim yok

sadece bel çantası modasına içten bağlıydı diyebilirim

asıl onu unutulmaz yapan ilgi alanıydı

ilgi alanı insanları uyarmaktı

her uyarısının sonunu ''ilerde çok üzülürsün''diye bitiriyordu

tanıdığı tanımadığı herkesi uyarıyordu

birgün yolun sağından giderken beni durdurup uyardı ''yolun solundan yürü bak ilerde çok üzülürsün''diye

bu en çok kullandığı uyarıydı

birgün otelin önünde oturmuş mandalina yerken geldi ''taşa oturma ilerde çok üzülürsün''dedi

birgün yokuş aşağı ellerim cebimde yürüken ''yokuş aşağı ellerin cebinde yürüme yerler tırtıklı düşersin ilerde çok üzülürsün''dedi

birgün sahile giderken ''hava soğuk bu kadar ince gezme ilerde çok üzülürsün'' dedi

birgün arkadaşımla bahçede kahvaltı yaparken gelip arkadaşıma ''bu kadar hızlı yeme ilerde çok üzülürsün'' dedi

birgün ben uyaran adam ı gördüm ağzı yüzü dağılmış,belli ki dayak yemiş.

keşke dedim onu uyarsaydım,böyle herkesi olur olmaz uyarma ilerde çok üzülürsün diye.

bana yine birgün; ormanda denize karşı salıncakta sallanırken geldi,''bu hayatın bu manzaranın kıymetini bil,canını hiçbirşeye sıkma,ilerde çok üzülürsün'' dedi.

işte ne zaman akyaka ya gelsem uyaran adamı anıyorum artık hiç görmesem de.bu güzellikler geçici ama kıymetini bilmem gerek,tatlı canımı ilerisi için sıkmamalıyım,yoksa ilerde çok üzülürüm diye.

biraz durduk yere de olsa mutlu olmak lazım,yoksa ilerde çok üzülürsünüz.

tambirneydi?

hiçbir yere ait olmama durumum artarak devam ediyor

ama bu seferki daha gerçekci

çünkü ne akyaka daki yeni evde kaldım,ne de istanbul daki

bir evim yokmuş gibi geliyor şu an bana

otel de kalıyorum yıllarca bu otelde kaldım zaten evim gibi ama

yine de otel odası

tüm eşyalarım burda değil

eğreti bir yerleşme sözkonusu

zaten istanbul a gideceğim diye boşverdim

şu an hiçbir kıyafetim yerleşik değil

ne istanbul da ne de akyaka da

burdakileri yerleştiresim yok çünkü hepsi de yazlık

içim buruluyor yaz geliyor ama ben gidiyorum

pazartesi dönüyorum buraları bırakıp

en güzel günler nisan mayıs oysaki burası için

bazı şeyleri kabul etmek gerek.

günlerdir düşündüğüm saçlarımı da kestirdim

ondanmıdır nedir bir güzellik geldi sanki

ama burda 2 haftadan fazla kalınca oluyor bu güzellik

biraz da bronzluk var

tabi tüm bunlara laptopdan yansımama bakarak karar veriyorum

ilk zamanlara göre yansımam daha güzel

bu kriter yeterli.

günler ne çabuk geçti ama zaten çabuk geçiyor

benle veya çok mutlu/mutsuz olmamala ilgili değil

benden bağımsız olarak ilerliyor

hayatımın plansız olması içten içe hoşuma gidiyor olabilir

ama belirsiz olması hoş değil ikisinin arasında fark var

şimdilik kışın bitmiş olmasının mutluluğunu yaşamam yeterli.

tavşan gibi zıplayarak değil de

tavşan gibi durarak karşılıyorum bu aralar herşeyimi

gerekirse zıplarım yani.