aslında yorgunum
insanlara 30 yaş ile ilgili sorduğum her şey
beni daha da yordu
hem bir şeylerin değişmesini istemek
hem de bulunduğum zamanın aynı kalmasını istemek
yoruyor beni
sadece yatıp tavana bakmayı da denedim
ama yine de çok hızlı geçti
tüm bitmesin dediğim dakikalar
iskelenin ucunda bir kapı olsun
ben de arada o kapıdan geçeyim
aynı kendimi bıraktığım andaki gibi
oturup sadece bakayım
sadece bakıyor gibi görünüp
aslında gittiğimi
tek ben bileyim
her zaman hayalini kurduğum
dünden razı olduğum 30 yaş
iskelede oturan beni
değiştiremedi
yine bir şey bekliyorum
ama gelmiyor gibi
hep gidiyor ama hiç gelmiyor
belki de hayatını değiştirip
başka bir ülkeye giden o adam olmalıydım
veya hayatının teklifini alan o kadın
kendini değiştirmeye inanan o insanlar
hiçbirisi ben değilim
sevgi sözcükleriyle teselli olamayan
ve hep iskelede oturmak isteyen
bir insan olmuş olabilirim
kendimi mecbur hissetmemek
tek dileğim olabilir
ne istediğimi bilmiyor olmam
ne istemediğimi bilmediğimi göstermez
bazı şeyler kendiliğinden olsun
ve beni yormasın
bunu istediğimi biliyorum