28 Şubat 2012 Salı

kendimi dinledim cicikuş dedi


keşke kuş olsam demedim hiç
kendimden kat be kat büyük birisinin avuçları içerisinde kıvranmak istemezdim
albatros olabilirim belki ama o da çok yalnız ve ciddi
kuş dediğin yumuşak yumuşak yanındakine sokulmalı
ama her zaman da uçup kaçacak gibi durmalı

bir ay oldumu hatırlamıyorum
sağ kulağım çınlıyor
doktorlara işin bilimsel olan kısmını bırakıp
delilik olasılığını kendim düşündüm
acaba kendini bağımsız ve havalı bir varlık olarak gören beynim
bana bir şey mi anlatmaya çalışıyor
hep istiyordu bunu ama sesini duyuramıyordu belki
bir şey oldu
kulağımın uykusundan mı faydalandı
bilmiyorum
ama sızacak bir yol buldu
koskoca beyinle aynı dili konuşacak değiliz ya
bana çınlama gibi geliyor belli ki o dedikleri
ne zaman biraz sessizlik olsa hemen başlıyor konuşmaya
gece yatarken de devam ediyor
bazen sinirlenip iyice bağırıyor
çünkü anlamıyorum
o mantıklı bir şeyler açıklamaya çalışırken
ben kulağıma kameralar sokturuyorum
doğal olarak tepki veriyor
arkasında en ufak bir iz bırakmadan
beni teşhisi zor tetkiklerin içine atıyor

geçen günlerde eskisi kadar çınlamadığını fark ettim
ne ilaç kullandım ne de ameliyat oldum
durduk yere azaldı
bundan memnun olmam gerekiyorken
artık daha da merak ediyorum
bana ne demek istiyordu
sanki bir süredir yalnız değildim gibi
bu gıcık ses beynimin olduğunun kanıtı olabilirdi
çınlamamı arıyor buluyorum kendimi
biraz durunca bakıyorum orada hala
sanki hiç gitmeyecek ama
yine de kendini unutturacak gibi

hiç akıllı olduğumu düşünmedim
hatta kuş beyinli olabileceğimi anladım
beynim yerinde orası kesin
ama her an gidebilir sanki
albatros gibi kararlı ve sadık değil
muhabbet kuşu gibi ne yapacağı belli olmayanından
öpücük verince gelip öpebilir ama
ilk fırsatta açık bulduğu yerden kaçabilir.