küçükken en sinir olduğum şeylerden birisi kıyafetlerimi bizzat kendim giymekti.herkesin annesi kıyafetlerini giydirirken benimki çalışan ve yorgun bir anne olduğundan kendin giyeceksin diyordu.ama en katlanamadığım çorap kısmıydı işin.şu an bile ne kafayla düşündüm acaba diye hayret ettiğim şeye takmıştım ve anneme her seferinde çoraplarımı giyerken şunu söylüyordum: ''İlerde benim çocuklarımın çoraplarını robotlar giydirecek''
benim yerimde çalışkan ve normal bir çocuk olsaydı bu cümle:''ilerde robotlar yapacağım ve çocuklarımı onlar giydirecek'' olurdu.ama yok ben gayet en kadın kafasından zengin bir koca bulup ilk iş ona robot aldıracaktım.o zaman favori çizgifilmim transformers bile yoktu,nerden kurdum bu robotları,hangi ara ileriye dönük çorap giydiren robotlar icat ettim hiçbir fikrim yok.
bütün bunların üstüne mutfak robotundan itibaren her türlü teknolojik şeyi takip etmem gibi bir beklenti varken asimo yu görünce bile bu ne ya bu da robot mu dedim.çünkü hiç işlevsel gelmedi doğal olarak.hizmetçi robotlar hayal ederken dede gibi yürüyüp sadece tokalaşan bir robotu ben ne yapayım dedim.
dün gördüm hayallerime birazcık da olsa yaklaşan o robotu.beni çok iyi tanıyan bir arkadaşım dedi,gülşan tam senlik bir robot çıkmış param olsa alırdım diye.anında araştırdım buldum,adı riba ve kendisi bir hemşire robot.işlevi ise insanları taşımak.anime ayı kafasıyla seni yattığın yerden alıp istediğin yere götürüyor.tabi ben sincap şeklinde olmasını arzulardım.o zaman ömür boyu yaşayabilirdim kendisiyle.tost makinem bile olmasa olur.riba bana yeter.
şimdi japonlardan en büyük beklentim saçla oynayan el robotu yapmaları.bunu da yaptıkları zaman çorap giydiren robot yapmasalar da olur,kabullenebilirim gayet.
